تفسیر سوره بقره آیه 24

پس اگر اين كار را نكرديد، كه هرگز نتوانيد كرد، از آتشى كه هيزمش مردم (گناهكار) و سنگ‏ها هستند وبراى كافران مهيّا شده، بپرهيزيد.

نكته‏ ها:

در سوره‏ ى انبياء مى‏خوانيم: إِنَّكُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ شما و آنچه‏ غير از خدا پرستش مى‏ كنيد (بت‏ هايتان)، هيزم دوزخيد.

بنابراين ممكن است مراد از سنگ در اين آيه، همان بت‏ هايى باشد كه مورد پرستش بوده، نه هر سنگى، تا آنان بدانند و به چشم خود ببينند كه كارى از بت‏ها ساخته نبوده و نيست. همچنين اين سنگ‏ها در قيامت، همانند چاقوى خونى همراه پرونده قاتل، سند جرم و گناه آنان است.

سؤال: با اين‏كه الفاظ اختراع بشر است، پس چگونه نمى‏تواند مثل قرآن را بياورد؟

پاسخ: حروف الفبا از بشر است، ولى نحوه تركيب وبيان مفاهيم بلند آنها، برخاسته از علم و هنر است. قرآن بر اساس علم و حكمت بى ‏پايان الهى، نزول يافته است ولى هر كتاب ديگرى، از سوى هركس كه باشد، براساس علم محدود بشر، تأليف يافته است. پس هيچگاه بشر نمى‏تواند كتابى مثل قرآن بياورد.

پيام ‏ها:

1- يقين به حقّانيت راه وهدف، يكى از اصول رهبرى است. «وَ لَنْ تَفْعَلُوا»

2- اكنون كه احساس عجز و ناتوانى كرديد، تسليم حقّ شويد. «وَ لَنْ تَفْعَلُوا فَاتَّقُوا»

3- انسان جمود و كافر، هم رديف سنگ است. «النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ»

4- خباثت‏هاى درونى انسان گناهكار، در قيامت تجسم يافته و آتش گيرانه مى‏ شود. «وَقُودُهَا النَّاسُ»

5- كفر و لجاجت، انسان مقام جانشينى خداوند را به هيزم دوزخ تبديل مى‏كند.

«وَقُودُهَا النَّاسُ»

6- رهايى از آتش دوزخ، در گرو ايمان به قرآن و تصديق پيامبر اسلام است. «فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَ لَنْ تَفْعَلُوا فَاتَّقُوا النَّارَ ... أُعِدَّتْ لِلْكافِرِينَ»

------------

حضرت امام سجاد (ع) فرمودند: علی ابن ابی طالب (ع) فرمودند : ای جماعت شیعه ما، از خدا پروا کنید و مبادا که هیزم آتش باشید، اگرچه شما به خدا کفر نمی ورزید اما باز از او برحذر باشید و از ستم کردن به برادر مومنتان بپرهیزید. هر مومنی به دیگر برادر مومنش که در دوستداری ما با او هم نواست ستم بورزد خداوند غل و زنجیرهایش را در آن آتش بر تن او گران سازد و او را رهایی نبخشد مگر به شفاعت ما و ما به درگاه خدای متعال شفیع او نشویم مگر پس از آن که نزد برادر مومنش او را شفاعت کنیم، اگر از او درگذشت نزد خدا شفاعتش کنیم و گرنه دیرزمانی در آتش برجای خواهد مند. تفسیر برهان ج 2 ص 234