توسط: حامد سلیمان پور
404 بازدید
1392/9/28
ساعت:20:30
آقا بمیرم یک نفر یاور نداری
اینجا کسی کاری به کار تو ندارد
با بی وفایی های مردم سازگاری
صحرانشین در گوشه ای از خیمه ی خود
جمعه به جمعه روزها را می شماری
گاهی سه شنبه گاه گاهی صبح جمعه
هستم به یاد تو ولیکن گه گداری
با این همه بار گناه و وضع ناجور
اصلا نمی آید به من چشم انتظاری
کاری برای دیدن رویت نکردم
جز معصیت کردن ندارم هیچ کاری
با غیبت و تهمت زدن بر این و بر آن
شغلم شده از صبح تا شب مرده خواری
من هرچه بد کردم تو نادیده گرفتی
تو پرده پوشی میکنی با برد باری
بین قنوت وتر خود کردی دعایم
تا که مرا از چنگ شیطان در بیاری
آقا شنیدم می کشی بر سرعبا را
وقتی که قصد رد شدن از شهر، داری
وضع حجاب شهرما خیلی خراب است
خسته شدم از این همه بی بند باری
ابر عذابی بر سرما سایه دارد
ترسم بیفتد اتفاق ناگواری
تا پرچم ارباب ما بر خانه ی ماست
دیگر نمی آید عذاب جان شکاری
نام حسین آمد دل ما زیر رو شد
اشک از سبوی دیده ها گشته جاری
هر روز صبح ظهر شب آقا سه وعده
گریه کن شاه شهید نی سواری
1401/4/16
شام غریبان امام محمدباقر(ع)
7 ذی الحجه 1443
کوی گرو،کوچه حسین صراف،حسنیه زنجیرزنان قاسمیه شتربان
1401/4/18
شب عرفه-شب شهادت حضرت مسلم(ع)
9 ذی الحجه 1443
کوی گرو،کوچه حسین صراف،حسنیه زنجیرزنان قاسمیه شتربان
1401/4/23
شب ولادت امام هادی(ع)
14 ذی الحجه 1443
کوی گرو،کوچه حسین صراف،حسنیه زنجیرزنان قاسمیه شتربان
1401/4/27
عید سعید غدیر خم عید ولایت
18 ذی الحجه 1443
کوی گرو،کوچه حسین صراف،حسنیه زنجیرزنان قاسمیه شتربان
1401/4/30
شب زیارتی امام حسین(ع)
21 ذی الحجه 1443
کوی گرو،کوچه حسین صراف،حسنیه زنجیرزنان قاسمیه شتربان
1401/5/6
اعلان عزای حضرت سیدالشهدا(ع)
28 ذی الحجه 1443
کوی گرو،کوچه حسین صراف،حسنیه زنجیرزنان قاسمیه شتربان
آیه 231 سوره بقره
1401/2/9
تفسیر قطره ای قرآنآیه 231 سوره بقره: وَإِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِكُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ ۚ وَلَا تُمْسِكُوهُنَّ ضِرَارًا لِتَعْتَدُوا ۚ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَٰلِكَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ ۚ وَلَا تَتَّخِذُوا آيَاتِ اللَّهِ هُزُوًا ۚ وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَ...
لَا یَمحَضُ رَجُلٌ الإِیمانَ بِاللّه حَتّی یَکونَ اللّه أحَبَّ إلَیهِ مِن نَفسِهِ وَ أبیهِ وَ اُمِّهِ وُ وُلدِهِ وَ أهلِهِ وَ مالِهِ و مِنَ النّاسِ کُلِّهِم.
ایمانِ کسی برای خدا خالص نمی شود، مگر آن که خداوند، نزدش از خودش، پدرش، مادرش، فرزندانش، خانواده اش، اموالش و همه مردم، محبوب تر باشد.