توسط: حامد سلیمان پور
470 بازدید
1391/2/6
ساعت:10:59
خاموش!
خانم !
رود به خواب ،
دو چشم از خیال او ؟
هیهات !
بود صبور ، دل اندر فراق او ؟
حاشاک !
بایدش ، به نظاره بنشینم ،
جمال جمیلش را ،
چه کنم ؟
گر رود از پی خوبان دل من معذور است
درد دارد ،
چه کند ،
کز پی درمان نرود
زود مرا بازگوی که :
او کجاست ، بارگاهش ؟!
فاطمه را می گویم.
- دخترم !
عود افروخته ای بود که آرام بسوخت !
- یعنی چه ؟!
- یعنی :
همه از سوی خدای آمده ایم ،
باز هم ،
رهسپر کوی خداییم همه !
- خانم !
هیچ فهم نتوان نمودن !
کاش می فهمیدمی که چه خواهید گفتن !
- دخترم !
او را نمی گویی مگر ؟
همو که ،
شامش بدی دلگیر ،
همه صبحش بدی دلتنگ !
پشت سر را می دید ،
دشت تا دشت ،
غم و غربت و سرگردانی !
پیش رو می دید ،
کوه تا کوه ، پریشانی و بی سامانی !
سینه اش سنگین بود ،
قوت آه نداشت ،
جز غم و رنج توانکاه نداشت ،
نه ، همان فاطمه را می گویی ؟!
دخترم !
او رفت ، خاموش !
یعنی که رخت بر بست !
زندگانی را در نوشت !
جامه تن را بگذاشت !
و جاده آخرت را پیمود !
و در زاویه لحد آرمید !
و از قید آب و گل بیاسود !
- خانم !
ضریحش کجاست ؟!
مزارش کجاست ؟!
- دخترم !
پوشیده است !
نا پیداست !
پنهان است !
- پنهان ! چرا ؟!
از چه روی ؟!
- دخترم !
مگر نه آن است که گنج ها همه ناپیدایند !
از این هم که بگذریم ، گفتمت :
اگر او نبود
پیامبر نبود
و نه علی
و نه هستی !
یعنی که او ریشه را مانند است ،
و ریشه ها مگر نه انست که همه پنهان اند ؟
و بایدشان بود نیز ،
دخترم !
از یک بوته گل چه می توانی دید ؟!
- چه توانم دید ؟!
معلوم باشد ،
ساقه ها را ،
برگ ها را ، گل هایش را !
- و دیگر چه ؟!
- و دیگر ؟!
- هیچ !
آری ، یکی چیز دیگر نیز باشد ،
اما نتوانم دید !
و آن ریشه است .
و همان ریشه دخترم !
اگر نمی بود ، نه ساقه ها را خبری می بود ،
ونه برگ ها را ،
و نه گل ها را ،
که اینان همه چیز دارند ،
از همان ناپیدا ،
همان ریشه !
سوره بقره آیه 234-237
1402/4/16
تفسیر قطره ای قرآنوَالَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنْكُمْ وَيَذَرُونَ أَزْوَاجًا يَتَرَبَّصْنَ بِأَنْفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرًا ۖ فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا فَعَلْنَ فِي أَنْفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ ۗ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ (234) ترجمه : و مردانی که بمیرند و زنا...
وَ صَلَاةٌ فِی شُغُلٍ وَ صَبْرٌ فِی شِدَّةٍ
{مؤمن} در عین اشتغال و گرفتاری نمازگزار است.